اشعار

بیا كه دستِ زمین را به آســمان بــدهی           به جسمِ مُردۀ این روزگـار جــان بدهی

دوباره جمعه ای آمد كه بازبی توگذشت           بگو ز مــأذنــۀ كعــبه كِی اذان بـدهـی؟

بیا كه خُلقِ عــلی را و خویِ زهــرا را           نشان به مردم دنــیا به این جهـان بدهی

ببین كه دستِ دل از دامنِ تو كوتاه است           بیا كه دامــنِ خود را به دستــمان بدهی

همــیــشه تشنۀ لطف و گـرســنۀ مِهریـم           نـگــاه كن كه به ما باز آب و نان بدهی

اگرچه پیشِ تو بد قول و بد حساب شدیم           برای جبــران كـاش باز هم زمان بدهی

زبـانِ ذكــر نـداریم مــا؛ خــودت بــایــد           بــرای بردنِ نامت به مــا زبــان بدهـی

در کـلاف اضطرابـم سرنـخی پـیـدا نشد           دستی از جنس خدا؛ عقده گشـای ما نشد

دفن شد درسینه ام احساس زیبای وصال           خواستم طوفان کنم در عـاشـقی؛ اما نشد

کوله بارم مملو ازبوی غریب گریه است           هرچه کردم خنده ای دربقچۀ من جا نشد

بعداز این درکوچه های بی کسی پَرمیزنم           طفل احساسات من را خانه ای مأوا نشد

اشک هم پـا می کشد از مرزهای آه من           هیچ از دل رفته ای، مانند من تـنـها نشد

با نگـاه رحمت تو غـرق احسـان میشوم           قـطـره ای بی التـفات چشم تو دریـا نشد

مرهم عشق تو را بر روی بـالم می کشم           ای که بی امداد دستت هیـچ بالی وا نشد

پس بزن این ابرهای تیره را؛ ای آفتـاب           قسمت دل های کِز کرده؛به جز سرما نشد

بـا طلـوع آفــتـاب مـغـرب عـشــقت بیـا           بی حضورت هرچه کردم زندگی زیبا نشد

استعــارات بهـاری را دوباره زنده کـن           چون که در قاموس پائیزی غزل معنا نشد

برگــرد ای تــوســل شـب زنـده دارهــا           پایان بــده به گــریــۀ چـشــم انتظــارها

از یک خــروش نــالـۀ عشــاق کـوی تو           حــاجت روا شــونـد هــزاران هـزارها

لطـفـی نـمـا پـشت سرت را نــگـاه کن           دل بستــه این پـیــاده به لطف ســوارها

از درد بــی حســاب فقط داد مــی زنــم           ای کاش می رسید به تــو ایـن هـوارها

ما را به جبر هم که شده سـر به زیرکن           خـیــری نــدیــده ایم از این اختــیــارها

بایــد بــرای دیــدن تـو "مهــزیـار" شــد           یعنی گذشتن از همگان "محض یار" ها

یک بــار هم مسیــر دلــم سـوی تو نبود           امــا شــدم شــامـل لــطف تــو بــارهــا

شب ها بــدون آمـدنت صبــح می شـوند           بــرگــرد ای تـوسـل شب زنـده دارهــا

این دست ها به لطف تو ظرف گدایی اند           یــا ایــهـــا الــعـزیـــزِ تــمــام نـدارهــا

ای بـاغ جـنّـت از گــل روی تو آیــتــی           بگشای رخ که نیست به از این عنـایـتی

گر آسمان صحیفه شـود نخــل ها قــلــم           نــبـود کــتـاب مـنـقـبـتـت را نـهـایــتــی

از من اگر حکـایت دل میکــنی ســؤال           دل هــم به جــز غــم تو نـدارد حکایتی

نیکویی از لطافت خُــلــق تو  قـصّه ای           زیـبــایــی از صحـیـفـۀ حُـسـن تو آیـتی

زیبــاتـرین روایت عـمــر عــزیــز مـن           این است کــز تو با تو بگــویم روایــتی

آتش زنم به بام و درش با شـرار خــشم           گـر بـی ولایت تــو به بـیــنـم ولایــتــی

ای آفتاب کشورجان جلوه ای که نیست           جـز مــاه عــارض تو چـراغ هــدایــتی

دسـت خــدا، ولــیّ خــدا؛ حجّــت خــدا           غیــر از تو کیـست تا کند از ما حمایتی

سر می کــشد به ســوختـن دوستــان تو           هـر جــا بود شــرارۀ ظلــم و جـنـایــتی

تو پیش دیدۀ من و من کــورم از نگــاه           از چشـم خــویش، از تو نـدارم شکایتی

«میثم» مگر به دار بلا دم زنی ز یــار           حـاصل کـنی به مدح و ثنایش رضایتی

دلــم هـواي تـو كرده بيــا تو چاره نمـا           رسيده جان به لب ازهجر دمي نظاره نما

دلم ز هجر تو هر دم نگر كه طوفاني است           كرم نمـا و خمـوشش به يك اشـاره نمـا

دلـم شكستـه زهجران بيـا بگو چـه كنم            برفتـه طاقـتم از كـف نظر دوبـاره نمـا

كجا روم، چه كنم، با كه از غمم گويم؟           بيـا بگو چـه كنم من، تو استخـاره نمـا

بیـا و زخم دلم بین؛ دوبـاره سر واکرد           ترحمي تو بـه جـان پُر از شـراره نمـا

به هر دمي كه فتادم گرفته اي تو دو دستم           ز لطف اين نظرت را به من هماره نما

نه ميروي تـو ز يـادم، نه ميكني يــادم           چه بايـدم كه بسـازم، همي اشــاره نـما

نـگر كه كار دلم بر جنــون كشـيد آخـر         نـدارم هـيــچ عــنـانــي مـرا اداره نـمـا

بيا كه عشق تو باشـد تـمام هستي سائل          بيـا  تو شـاد دلـم را به يك بـشـاره نـمـا

چندی ست از پــیالۀ غــم آب میخوریم           مانند چشمه از نـفـس خویـشـتـن پُــریم

تو صاحب دلی و فــراموش کــرده ایم           این جــام را  به ســاقی میـخانه بسپریم

در دل به جـای پــنــجـرۀ  انتــظار تــو           دیــوار می کــشـیم  و به دنبــال آجریم

پای درخت  عاطــفــه آبی نـریـخــتـیـم           حــالا ازاینکه میــوه نـدادست دلخوریم

با تار پـود غـفـلـتــمان یـوسف غــریب           بـر قـامت تو پیــرهن غُـصه می بــریم

با این همه غلام پُر از ادعــا چه ســود           غربت نشین شدی به چه درد تومیخوریم

باید به پای زلف تو عمری به سر کنیم           تا مــو به مــو حــلال کـنی،آه بـشمریم

روزگـاری رفـتـه و از یـار دور افتاده ام           من ازآن گل بس که هستم خوار؛دور افتاده ام

کاش مانند دلم سـاکن به کــویش می‌شدم           هم ز دل هم از شه دلــدار؛ دور افتاده ام

چشم بیمارش فقط منزل به بیمـاران دهد           من ز بی‌دردی ز چشم یار؛دور افتاده ام

بارهــا آغـوش او می‌شد پـذیــرایم  ولی           گول نعمت خوردم و هر بار؛ دور افتاده ام

گر تواضع پیشه سازم خاک پایش می‌شوم           خودپرستی کرده ام بسیـار؛ دور افتاده ام

غم، دل بشکسته و چـشم پُـر آبـم می‌دهد           غم ندارم من از آن غمخوار؛دور افتاده ام

او که استغـفـار بهـر هر گنـاهــم می‌کند           کاشکی بینم از این رفـتار؛ دور افتاده ام

من جوانی را نکردم خرج مـولای دلــم           بر گنه کردم ز بس اصرار؛ دور افتاده ام

افسوس که عمری پی اغیــار دویــدیــم           از یـار بمانــدیــم و به مقصد نــرسیدیم

سرمایه ز کـف رفت وتجــارت ننمودیم           جــزحسرت و انــدوه، متـاعی نخریدیم

بس سعی نمودیــم که بـبـینیم رخ دوست           جــانهــا به لب آمد، رخ دلــدار ندیــدیم

ما تــشنــه لب انـدر لب دریـا؛ مــتحیــر           آبی به جز از خــون دل خود نچـشیدیم

شاهــا به تـولّای تو در مهــد غـنــودیـم           بر یــاد لب لعل تو مــا شیـر مکــیـدیـم

ای حجّت حق، پرده ز  رخسار برافکن           کـز هجـر تو ما پیــرهن صبر؛ دریدیم

ای دست خـدا، دست برآور که زدشمن           بس ظلـم بدیــدیــم و بسی طعـنه شنیدیم

شمشیر کجت راست کند قــامت دین را           هم قــامت ما را که زهجــر تو خمیـدیم

شــاها ز فقـیــران درت روی مگـردان           بر درگهت افتــاده به صد گــونه امیدیم

^{هـميـشه اين دل من پُـر تـوان نـمی مـانـد           بـيا كه در تن من بی تـو جـان نمی مـاند}

^{طفـيل خاك تو هستم مـرا به خود مگذار           گر اين شـود كه دلـم را امـان نمی مـاند}

^{به زیر بار غمت قــد خـم و شکسته شدم           به سن من كه كـسی قـد كـمان نمی ماند}

^{مگـو ز هـجـر نـنالـم تـو خـوب ميـدانـی           كه طـفل اشك چـو در ديـدگان نمی ماند}

^{مگـوی شكـوه ز هجـران نـبايـدت بـكـنـم           كه ساكت از غم هجران، زبان نمی ماند}

^{اگر كه نيست به رويم نشان خون جگری           ز بعد اين همه طـوفـان، نشان نمی ماند}

^{اگر چه گفته خضراست در بهار می آئی           ولی به عـمر من آنقدر، زمـان نمی ماند}

^{شكست گرچه دلم از فـراق، لـيك خوشـم           يقين كه دورۀ هجرت، جا ودان نمی ماند}

^{به  قصد بخـشش هجـران سـائلا بـر گـو           هـمـيـشه اين دل من پُـر تـوان نمی ماند}

ستــاره بـاز بـه دامـان شب دویـد، بــیا           سرشک شوق ز چشمان شب چکید بیا

فروغ نقــره ای مـه به گرد خـیـمۀ شب           کــشیــد هـالـه ای از پـرتـو امــیـد، بـیـا

نیامدی که شفق دامنی پر از خون داشت           کنون که دست فلق جیب شب درید، بیا

ستـارۀ سحـری کـور سـو زنان از دور           گــشـود پــنجـرۀ صبـح  و آرمــیـد بیـا

ستاره، چشم به راه تو مـاند تا دم صبح           سحـر دمـیـد و شد از دیـده نـاپـدید، بیا

عروس چرخ، حریر فروغ خود برچید           افـق دوبـاره بـسـاط سـپـیـده چـیـد، بـیا

بیا که قـافـلـه شـب؛ ازین دیـار گـذشت           سـپـپـیـده سرزد و مهر از افق دمید، بیا

نیامدی که دل من حـدیث شب می گفت           کـنون که قصه به پایان خود رسید، بیا

به رغـم فتنۀ بیدار و بخت خـواب آلـود           تو را بخواب تـوان دید و سیر دید؛ بیا

بیا که گوش دل من به کوچه کوچۀ شوق           صـدای پــای تو را بـارهـا شــنیـد، بیـا

بیا که سـیـر غــزالان دشت خـاطـره ها           هـزار شـور غــزل در من آفــریـد، بیا

بـیا بـیـا، که دل بــیــقـرار « پــروانه»           به شوق روی تو از دیده سر کشید، بیا

تا ظهـورت چـقـدر فـاصـلـه داریـم آقـا           آه از جـمـعــۀ بی تـو گـلــه داریــم آقـا

زلف شب را به سراپای سحر می ریزم            تا خـود صبح به راه تو قـمـر می ریزم

ساحل چشم من از شوق به دریا زده است            چشم بسته به سرش موج تماشا زده است

جمعه را سرمه کشیدم كه مگر برگردی           با همان سیصد و دلـتنگ نفـر برگردی

زندگی نیست ممات است، تو را کم دارد           دیــدنـت ارزش آواره شــدن هــم  دارد

خیر از جمعه ندیـدیم به والعـصر قـسم           بی تو ما طعنه شنـیدیم به والعصر قسم

لــذّت درد تـو شـد مــزد دعــای پــدرم           من به این چشم کشم درد، به جای پدرم

هیچ کس تاب و تب چشم تو را درک نکرد            هیچکس اشک شب چشم تو را درک نکرد

مـا کجـا درد کـشـیــدیــم به انــدازۀ تـو           روز و شب گریه نـدیـدیم به انـدازۀ تو

منّتی بر سـر ما هم بگـذاری بـد نیست           آه کم چـشم به راهم بگـذاری، بد نیست

نگرانم كه پس از مـردن من برگـردی            پـای تـابـوت، سـر بـردن من برگردی

من به جزتو به کسی جان بدهم، ممکن نیست            به اجل مهلت جولان بدهم ممکن نیست

به نظر میرسد این فاصله ها کم شدنی ست              غیر ممکن تر از این خواسته ها هم شدنی ست

دارد از جـاده صـدای جـرسـی مـی آیـد           «مژده ای دل که مسیحا نفسی می آید»

چون قرارهمه با حضرت آقا جمعه است           هـمۀ دلخـوشی هـفـتۀ ما با جمعـه است

مـنجی ما به خـداوند قــسم آمدنی است             یوسف گم شده، ای اهل حرم آمدنی است

من شب جمعه قـرار تو دلـم می خـواهد           صبـح فـرداش کـنار تو دلـم می خـواهد

رفته بودی که بیایی چقـدر طول کشید             عرض کردیم كه نبودی سحر طول کشید

ما بـرای خـودمان اینـهـمه گـفـتـیم بـیـا           نــذر کـردیـم به پـای تـو بـیـافـتـیم بـیـا

تـو طـبـیب دل غــمـــدیــدۀ مــائـی آقــا           ما که مُـردیـم بـیـا پـس تـو کجـایی آقـا

مگـر این که تو بـیایی و حـیـاتـم بدهی           مگر این که تو ازاین وضع نجاتم بدهی

دست برداری ازین غیبت طـولانی اگر           من به پای تو بریـزم؛ طلـبی جانی اگر

ازتو دنبال تو بودن نکند سهم من است           فقط از هجر سرودن نکند سهم من است

بـه خــدا مـنـتــظــر آمـدنـت مـی مــانـم           پای این عـشـق اویـس قـرنت می مـانـم

تو دلت بیـشـتر از ما تب هجـران دارد           سحـر وصل همیـشه شب هجـران دارد

تا به اندازه شمـعی که ز سر می سوزد            پر پـروانه به امـید سحـر می سوزد...!

تا ببـیـنـیم تو را تا به کـجـا بـایـد رفـت           شب جمعـه نـکـند کـربـبـلا بـایـد رفـت

نـذر کـردیـم به هر حال بـبـیـنـیم تو را           کــربــلا یا دم گــودال بـبـیــنـیـم تو را

آقـا قـسـم به جـان شـما خـوب می شوم           باور کن آخـرش به خدا خوب می شوم

حـتی اگر گـنـاه خـلایـق کـشم به دوش           با یک نگـاه لطـف شما خوب می شوم

این روزها ز دست دل خـویش شاکـیم           قــدری تـحـمـلـم بـنـما خـوب می شـوم

من ننگ وعار حضرتتان تا به کِی شوم           کِی از دعـای اهـل بکـا خوب می شوم

جـمعی کـبـوتـر حـرم فــاطـمـی شدنـد           من هم شبـیـه آن شهـدا خـوب می شوم

گرچه دلم ز دوری تان پُر جراحت است           در چشمه سار ذکر و دعا خوب می شوم

مـن بــدتـریـن غـلام حـقــیــر ولایـتــم           ای بهـتـرین امـام، بیـا، خـوب می شوم

با این هـمه بـدی، به ظهـور شما قـسم           با یک نسیم کـرب و بلا خوب می شوم

دنـیا با حـضور تو دنـیای دیگری‌ست           روز طلوع سبزتو فردای دیگری‌ست

بــوی بهـشت می‌وزد از كوچـه‌باغ‌ها           خاك زمین بهاری گل‌های دیگری‌ست

گل‌های مریم از گـل نرگس معـطرند           عیسی اسیـر نام مسیحای دیگری‌ست

دیگر زمان از این همه تكرار خسته است           تـاریخ بی قـرار قـضایای دیگری‌ست

فـردای بی تـو آیـنـه دار سیـاهـی است           فردای با تو نور به معنای دیگری‌ست

با هر غـروب جمعه دلـم زار می‌زند           چشم انتـظار جمعۀ زیبای دیگری‌ست

با یادت ای مسافـر شب گـریـۀ بـقـیـع           درجمكرانم ودل من جای دیگری‌ست

لینک صوت رهبر معظم انقلاب

سرخوش ز سبوی غم پنهـانی خویشم           چون زلف تو سرگرم پریشانی خویشم
در بزم وصال تو نگـویم ز کم و بیش           چون آیـنه خوکرده به حیرانی خویشم

لب باز نکـردم به خـروشی و فـغـانی           من مـحـرم  راز دل طـوفانی خـویشم
یک چند پشیمان شدم از رندی و مستی           عمری ست پشیمان ز پشیمانی خویشم
از شوق شکرخـند لبش جـان نسـپردم           شـرمنـده جانان به گران جانی خویشم
بشکسته تر از خویش ندیدم به همه عمر           افسرده دل ازخویشم و زندانی خویشم
هر چـند امـیـن بـسـتـه دنـیـا نــیـم امـا           دلـبـسـتـۀ یـاران خـراسـانـی خـویـشـم

جمعه ها را همه از بس که شمردم بی تو           بغض خود را وسط سینه فشردم بی تو

بس که هرجمعه غروب آمد و دلگیرم کرد           دل به دریای غم وغُـصه سپردم بی تو

تا به این جا که به درد تو نخـوردم آقا           هیچ وقت از ته دل غـصه نخوردم بی تو

چاره ای کن، گره افتاده به کار دل من           راهـی از کـار دلـم پیـش نـبـردم بی تو

سال ها می شود از خویش سؤالی دارم           من اگـر منـتـظـرم از چه نمـردم بی تو

با حساب دل خود هر چه نوشـتم دیـدم           من از این زنـدگـیم سـود نبـردم بی تـو

گـذری کن به مزارم به خـدا محـتـاجم           من اگر سـر به دل خاک سپـردم بی تو

لحـظـه ها را مـتـوسل به دعــائـیـم بـیـا           سـالیـانی ست که دل تـنـگ شـمائـیم بـیا

وسعتت در دل این ظرف نشد جا ماندیم           تشنـه ازحسرت رویت لب دریا ماندیم

چشممان خشک شد از وسعت این بی آبی           و نـداریـم دگـر طـاقـت ایـن بــی آبــی

در قـنوت دلـمان خواهش باران داریـم           نـدبه خـوانـیم و تـمنـای بـهـاران داریم

پس ببار ای پسر حضرت باران بر ما!           که ترک خورده زمین از اثر این گرما

دامـن دشـت شــده ســفــرۀ راز دل مـا           داغ آلالــه نــشــانــی ز نــیــاز دل مــا

ما که در راه تو عمری ست تمامی گردیم           گـرد بادیـم و به دنبـال شـما می گـردیم

چند جمعـه دلـمان را سـر راهـت آریم           تـا بـدانـی که تـمـنـای وصـالـت داریـم

شهرمان را ز رخ چون قمرت روشن کن           کوچه ها را پُر از نسترن و سوسن کن

آسمان خواهش یک جرعه نگاهت دارد           نه که ما فاطمه هم؛ چشم به راهت دارد

گر قـسـمتم شـود که تـماشا کـنـم تو را          ای نور دیده، جان و دل اهدا کنم تو را

این دیــده نیست قابــل دیــدار روی تو          چـشـمی دگـر بده که تمـاشا کنم تو را

تو در میـان جـمـعی و من در تفـکّـرم          کانــدر کجـا بـرآیــم و پـیـدا کنم تو را

هر صبح جمعه ندبه کنان در دعای صبح          از کـردگـار خـویـش تـمـنّـا کـنم تو را

یابن الحسن، اگر چه نهانی ز چشم من          در عـالـم خـیــال، هــویــدا کـنم تو را

گویند دشمنـان که تو بنموده ای ظهـور          زین افـتـرای محض، مبـرّا کنم تو را

همچـون مـؤیّدم به تکـاپـو، مگـر دمی          ای آفــتـاب گـمـشـده، پیــدا کنـم تو را

نه صبر به دل مانده، نه در سینه قرارم          بگـذار چو آتش ز جـگـر شعـله برآرم

گر زحمتت افـتد که نهی پای به چشمم          بگـذار که من چـشـم به پـایت بگـذارم

یک لحظه بزن بر رخ من خنده که یک عمر          با یـاد لـبت خـنـده کـنـان اشـک ببـارم

خجلت کشم از دیـده و از گریۀ عمـرم          گـر پـیــشـتر از آمـدنت جـان بـسپـارم

بگذاشتـه ام بر روی خـاک حـرمت رو          شـاید گنـه از چـهره بشـویی به غـبارم

حیف از توعزیزی که منت یار بخوانم          امـا چه کـنم جـز تو کـسی یـار نــدارم

شامم شده تاریـک تر از صبـح قـیـامت          روزم شده بی روی تو همچون شب تارم

ای منتـظر مـنـتـظـران یـوسـف زهـرا          پـایــیـز شـده بی گـل روِی تـو بــهـارم

دادنـد مـرا دیـده کـه روی تــو بــبـیــنم          بی دیـدن رخسـار تو با دیـده چه کارم؟

مهـرت نتـوان کرد برون از دل "میثم"          گر خـصم دو صد بار کِشد بر سر دارم

ای که در حسن و خِرد شهرۀ عالم بودی           اشبه الناس به پیــغـمـبـر خـاتـم بودی

پیش حسن تو دم از یوسف کنـعـان نـزنم            که تو زیبا تر از او در همه عالم بودی

ای علی اکبر لیلا،که تو در رتبه و جاه          پـسر خـاتــمـی و مـفـخــر آدم بــودی

ای نبی روی وعلی صولت و زهرا شوکت          گـوهــر حـلـقــۀ انـگـشـتر خاتم بودی

احمدی حُسن وحَسن خُلق وحسینی خِصلت           صاحب این همه عنوان تو مسلم بودی

درهمه ملک عرب شهره به زیبایی وحسن         در سـمـاواتِ ادب نـیـّـر اعظــم بودی

ازهمان خال سیاهی که به کنج لب توست          میتوان گفت که تو، ماه مجـسـم بودی

ماه شعبان ز جمال تو درخشـان شد و باز          ماه تـابـنــدۀ شب های مـحــرم بـودی

بیشتر، از شهدا نام تو را می خـوانند          که به میــدان شهادت تو مـقــدم بودی

دل ودست تو نلرزید و نشد عزم تو سست         در ره دین خـدا ثابت و محکــم بودی

با لب تشنه چــرا کشته شدی بـر لب آب؟          تو شفا بـخـش دل عیسی مریــم بودی

چه بگوید به مدیـح تو بیان(خسرو)؟            که تو شایسته تر از هرچه بگویم بـودی

در عرش فرشتگان چه غوغا کردند            بــزم طرب و عشق مهــیــا کــردنـد

با آمــدن عــلــی اکــبــر، بــا شــوق            رخــســار محــمــدی تمــاشـا کردند

****************************

یک غـنچــه ز گـلخــانۀ ایــزد آمـد؟            یا آن که بهشت سبـز و سـرمـد آمد

با دیـدن اکبـرش چنین گـفت حسین             یکـبــار دگــر بــوی محــــمـد آمـد